Militarna klęska poniesiona w starciu z siłami państw sprzymierzonych nie przeszkodziła reżimowi Husajna w krwawym rozprawieniu się z powstaniem Kurdów (V-VI 1991) domagających się autonomii. W chwili obecnej Saddam Husajn nadal z całą bezwzględnością prowadzi politykę prześladowania opozycji politycznej, mniejszości etnicznych, szczególnie Kurdów, oraz osiadłych w południowym Iraku szyitów.

Zgodnie z wydanym przez Saddama Husajna dekretem z czerwca 1994, wprowadzono w Iraku system kar wynikających z prawa muzułmańskiego. W myśl jego postanowień rolnikom, którzy nie sprzedadzą swoich plonów państwu, grozi obcięcie rąk. Efekty embarga nałożonego w sierpniu 1990 najdotkliwiej odczuła ludność cywilna. Bezpośrednim skutkiem sankcji jest niedożywienie ludności, niedostateczna opieka lekarska, wysoka śmiertelność. Wg raportu irackiego Ministra Zdrowia ze stycznia 1994, ofiarą embarga padło prawie 400 tys. osób.

CHARAKTERYSTYKA ŚRODOWISKA PRZYRODNICZEGO: Na podstawie różnic w budowie geologicznej i rzeźbie kraj można podzielić na 3 gł. regiony geograficzne: góry i pogórza, Mezopotamie oraz pustynie i polpustynie. Przebiegają one w postaci prawie równoległych pąsów z pn.zach na pd.wsch. Około 35% pow. kraju stanowią rozległe, aluwialne niziny Mezopotamii: na pn. Al-Dżazira, inaczej Mezopotamia górna, (wys. ponad 200 m), na pd. Niz. Mezopotamska (wys. poniżej 100 m). W pn.-wsch. części młode góry fałdowe — G. Kurdystańskie z najwyższym szczytem Iraku — Buz Dagh, in Hazarost, (3612 m n.p.m.). Ponad 40% powierzchni Iraku zajmują pustynie. Na pn.-zach. część kamienistej i żwirowej Pustyni Syryjskiej, na pd.-zach. fragment piaszczystej pustyni Wielki Nefud. Klimat zwrotnikowy kontynentalny suchy, na pd.-zach. skrajnie suchy, w Kurdystanie podzwrotnikowy górski. Klimat ten charakteryzuje się występowaniem dwóch wyraznie zaznaczonych por roku.

Gorace i suche lata trwają od maja do października, pogodę kształtują suche i gorące masy powietrza znad wnętrza Płw. Arabskiego. Krotsze, wilgotne i chłodne zimy odzwierciedlają wpływ powietrza znad Morza Srodziemnego. W górach wzdłuż granic z Turcja i Iranem zimy chłodne, niekiedy z dużymi opadami śniegu, których topnienie jest przyczyna wiosennych powodzi. Średnia temp. w styczniu wynosi od –1°C w górach do 12°C nad Zat. Perską, w lipcu odpowiednio od 24°C do 35°C (temp. maksymalna do 49–51°C). Wielkości opadów są bardzo zróżnicowane regionalnie. Średnia roczna suma opadów od poniżej 100 mm na pd.-zach. do 300–500 mm na pn. i wschodzie, w górach lokalnie do 1000 mm. Opady maja miejsce głownie w zimie (od listopada do kwietnia). Lato jest praktycznie bezdeszczowe. Częste są tu burze pyłowe, zwłaszcza latem.

Siec rzeczna kraju jest rozwinięta nierównomiernie. Irak leży w dorzeczu Tygrysu, Eufratu i Szatt al-Arab (powstaje z połączenia Tygrysu i Eufratu, w dolnym odcinku wyznacza granicę z Iranem). Na zach. i pd. brak rzek stałych. Występują suche doliny wadi. W pd. Mezopotamii natomiast błota i rozlewiska, największe Haur al-Hammar. Na Eufracie, Tygrysie i dopływach Tygrysu: Ząb Wielki (475 km), Ząb Mały (456 km) oraz Dijala ((378 km), liczne tamy i zbiorniki retencyjne (gł. As-Sarsar) zaopatrujące w wodę gęstą sieć kanałów nawadniających. Istnieje spór o podział wód Eufratu między Irakiem a Syrią i Turcją.

W Iraku występuje roślinność pustynna i półpustynna. Na zach. i pd. zarośla z saksaułem i opuncją, w Mezopotamii stepy turzycowe, w górach silnie zdegradowane, rzadkie lasy (dąb, sosna alpejska i jałowiec), w dolinach rzek łęgi (wierzba, akacja, eukaliptus) i gaje palmy daktylowej, na rozlewiskach sitowie, trzcina i papirus.

Pokrywa glebowa wykazuje duże zróżnicowanie regionalne. Gleby: mady piaszczyste i gliniaste, w większości zasolone (gł. w wyniku nawadniania) na Niz. Mezopotamskiej, szaroziemy z pokrywami gipsowymi — w Al-Dżazira, kamieniste gleby kasztanowe i rędziny — w górach, a niewykształcone pustynne — na pozostałym obszarze. Zagrożenie naturalne stanowią burze piaskowe i pyłowe oraz powodzie.